Co to jest Synod?

Synod to zebranie przedstawicieli duchowieństwa i świeckich w Kościele. Nie jest on przejawem demokratyzacji Kościoła, ale jest to czas wspólnego kroczenia tą samą drogą, wyznaczoną przez Bożego Ducha. „Droga synodalności jest drogą, której Bóg oczekuje od Kościoła trzeciego tysiąclecia” (Papież Franciszek).

Jaki jest temat Synodu?

„Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo i misja” – to temat XVI Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów, zwołanego przez papieża Franciszka. Po raz pierwszy obejmuje on trzy fazy: lokalną, kontynentalną i powszechną, rozłożone w czasie na dwa lata od października 2021 r. do października 2023 r.

Co znaczą kluczowe słowa Synodu?

Komunia – Bóg chce uczynić Kościół znacznie bardziej komunią i wspólnotą: komunią sakramentalną, ale również braterską wspólnotą. Stąd potrzeba otwarcia się na każdego, na jego potrzeby i sposób myślenia. Chodzi tu o słuchanie siebie nawzajem, jak i słuchanie Ducha Świętego.
Uczestnictwo – oznacza konieczność odpowiedzialności za Kościół wśród wszystkich jego członków. Obdarzeni darami Ducha Świętego jesteśmy wezwani do wspólnej modlitwy, słuchania, analizowania, dialogu, rozeznawania i udzielania rad w podejmowaniu decyzji duszpasterskich.
Misja – jest podstawowym zadaniem Kościoła. Kościół istnieje po to, by ewangelizować. Naszą misją jest dawanie świadectwa o miłości Bożej i wyjście na peryferie dzisiejszego świata.
Idąc razem i wspólnie zastanawiając się nad przebytą drogą, Kościół będzie mógł nauczyć się na podstawie tego, czego doświadczy, jakie procesy mogą mu pomóc w przeżywaniu komunii, w realizowaniu uczestnictwa, w otwarciu się na misję.

Jaki jest cel Synodu?

Wsłuchanie się jako cały Lud Boży w to, co Duch Święty mówi do Kościoła. To ma być czas uważnego wsłuchiwania się w głos tych, którzy czują się odpowiedzialni za Kościół. Istotą Synodu nie jest to, co my myślimy o Bogu i Kościele, ale to, co Bóg myśli o nas: jakie ma wobec nas oczekiwania, do czego nas zobowiązuje, jakie stawia wyzwania.

W jaki sposób możemy usłyszeć, co Duch Święty do nas mówi?
Zadaniem obecnego Synodu jest wsłuchanie się, jako cały Lud Boży, w to, co Duch Święty mówi do Kościoła. Czynimy to poprzez wspólne słuchanie Słowa Bożego zawartego w Piśmie Świętym i żywej Tradycji Kościoła, medytację, modlitwę, a następnie poprzez słuchanie siebie nawzajem i wspólny dialog.

 Gdzie szukać informacji o synodzie?

• Strona internetowa Synodu: https://www.synod.va/en.html
• Strona internetowa diecezji bielsko-żywieckiej: https://diecezja.bielsko.pl zakładka „Synod”
• „Dokument przygotowawczy XVI Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów: Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo i misja”
• „Vademecum Synodu o synodalności”
• „Synod, czyli nasza wspólna droga. List pasterski w związku z XVI Zgromadzeniem Ogólnym Synodu Biskupów”
• „’Synodalność’ konstytutywnym wymiarem Kościoła. Przemówienie Papieża Franciszka podczas uroczystości upamiętniającej 50. rocznicę ustanowienia Synodu Biskupów”(17.10.2015)
• „Lista papieża Franciszka do Ludu Bożego” (20.08.2018)
• Franciszek, „Homilia na rozpoczęcie Synodu” (10.10.2021)

W jaki sposób odbywać się będą prace synodalne w naszej parafii?

W naszej parafii organizujemy otwarte spotkania w trzech terminach:

• dla dorosłych: 14 grudnia 2021 r. o godz. 18:00 lub 19 grudnia 2021 r. o godz. 18:00,
• dla młodzieży: 17 grudnia 2021 r. o godz. 18:00,

Spotkanie składać się będzie z dwóch części:
1. krótkiej adoracji Najświętszego Sakramentu w kościele,
2. rozmowy w Domu Spotkań wg zagadnień zaproponowanych przez papieża Franciszka.

Z kim kontaktować się w sprawie prac synodalnych?
Parafialny koordynator synodalnej grupy konsultacyjnej: Sylwia Szulik-Pelaczyk.
Telefon: 501 312 417.

Możliwość indywidualnego zgłoszenia swoich refleksji i doświadczeń:
- poprzez formularz na stronie internetowej: https://diecezjabielsko.pl/synod/,
- poprzez przyniesienie swoich refleksji w formie papierowej do kancelarii bądź zakrystii.
Nie przyjmujemy anonimów, bo nikt w Kościele nie jest bezimienny.

Modlitwa za Synod

Panie, odnów dziś dla nas swoje cuda jakby przez nową Pięćdziesiątnicę. Spraw, by Twój Kościół, trwając jednomyślnie na modlitwie wraz z Maryją, Matką Jezusa i posłuszny przewodnictwu Następcy św. Piotra, mógł dalej rozszerzać królowanie naszego Boskiego Zbawiciela, królowanie prawdy, sprawiedliwości, miłości i pokoju. Amen.

Jakie są główne pytania do konsultacji?

Synod stawia główne pytanie: Kościół synodalny, głosząc Ewangelię, „podąża razem”: jak owo „podążanie razem” realizuje się dzisiaj w naszym Kościele lokalnym? Do podjęcia jakich kroków zaprasza nas Duch Święty, abyśmy wzrastali w naszym „podążaniu razem”?
Odpowiadając na to pytanie jesteśmy zaproszeni do:

1. zadanie sobie pytania, jakie doświadczenia z naszego Kościoła przywodzi na myśl to pytanie;
2. głębsze odczytanie tych doświadczeń: jakie radości wywołały? Jakie trudności i przeszkody napotkały? Jakie rany wydobyły na światło dzienne? Jakie wzbudziły przemyślenia?;
3. zebranie owoców, by się nimi podzielić; gdzie w tych doświadczeniach rozbrzmiewa głos Ducha Świętego? O co nas prosi? Jakie są punkty, które należy potwierdzić, jakie są perspektywy zmian, jakie kroki należy podjąć? Gdzie dostrzegamy zgodność? Jakie drogi otwierają się dla naszego Kościoła lokalnego?

ZAGADNIENIA SYNODALNE

W celu ułatwienia wydobycia doświadczeń i wniesienia bogatszego wkładu do konsultacji, wskazujemy poniżej dziesięć głównych kwestii, wyrażających różne aspekty „przeżywanej synodalności”. Każda wypowiedź jest ważna i musi wynikać z wiary, być rozeznana na modlitwie, oparta na medytacji nad Słowem Bożym. Nie może być skupiona tylko na krytyce czy pochwałach (choć nie należy unikać ani jednego, ani drugiego). Prosimy o rzetelne, poważne podejście do problemu. Ufamy, że nasz głos może dużo zmienić.

• Rozmyślanie nad zagadnieniami synodalnymi rozpocznij modlitwą za Synod: Adsumus Sancte Spiritus:
  Stajemy przed Tobą, Panie, Duchu Święty. Stajemy - choć często zniewoleni bezmiarem własnego grzechu - to jednak w szczególny sposób zgromadzeni w Twoje imię. Przyjdź do nas bądź z nami, i zechciej przeniknąć w głąb naszych serc. Naucz nas, co mamy czynić i jak postępować; ukaż nam, ku czemu powinniśmy zmierzać, byśmy — z Twoją pomocą - mogli się Tobie we wszystkim podobać. Ty, który jako jedyny — wraz z Ojcem i Synem nosisz chwalebne Imię — sam bądź jedynym doradcą i sprawcą naszych postanowień. Ty, który w najwyższym stopniu miłujesz to, co słuszne, nie dopuść, abyśmy byli mącicielami sprawiedliwości. Niech ku przewrotności nie pociąga nas niewiedza; nie mami przekupstwo; niech nas nie zwodzi wzgląd na urząd lub osobę. Złącz nas skutecznie ze sobą darem Twojej łaski, tak abyśmy w Tobie stanowili jedno i w niczym nie odstąpili od prawdy. Skoro zostaliśmy zebrani w Twoje imię, niech tak – z łagodnością - we wszystkim przestrzegamy sprawiedliwości, aby teraz żaden nasz osąd nie sprzeciwiał się Tobie, a w przyszłości byśmy osiągnęli wieczną nagrodę za dobrze spełnione czyny. Amen.
• Następnie przy każdym z poniższych punktów przeczytaj Słowo Boże i je rozważaj. Pytaj Ducha Świętego, co chce Ci powiedzieć. Możesz posiłkować się załączonymi pytaniami.
• Po rozważaniu zapisz swoje refleksje i przemyślenia.

1. Towarzysze podróży

Tego samego dnia dwaj z nich byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy. Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi (Łk 24, 13-15).

Jakie jest Twoje doświadczenie wspólnotowego odkrywania Boga, bliźniego i siebie w Kościele?
Podkreśl wartość tego, co jest dobre, godne rozwinięcia i pogłębienia, wskaż również obszar wymagający poprawy, a może dostrzegasz wyraźny brak i masz pomysł jak temu zaradzić? Jak Kościół może i powinien wyjść naprzeciw oddalonym i pogubionym?

2. Słuchanie

Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów (Ap 2, 7a).

Czy we wspólnocie wiary mam sprzyjające środki, by „usłyszeć” głos Boga? Czy słyszę głos bliźniego? Czy słyszę, co inni mówią w Kościele i o Kościele? Czy nie odrzucam z zasady poglądów innych niż swoje? Na ile sam jestem słuchany? Jakie mogą być powody „głuchoty” w Kościele i jak tej „chorobie” zaradzić?

3. Zabieranie głosu

W nocy Pan przemówił do Pawła w widzeniu: «Przestań się lękać, a przemawiaj i nie milcz, bo Ja jestem z tobą i nikt nie targnie się na ciebie, aby cię skrzywdzić, dlatego że wiele ludu mam w tym mieście». Pozostał więc i głosił im słowo Boże (Dz 18, 10-11a).

Czy jestem przygotowany, by zabrać głos we wspólnocie Kocioła? Czy jestem gotów w sposób odważny, szczery i odpowiedzialny wypowiedzieć się na ważne dla mnie zagadnienia? Jeśli nie – na jakie przeszkody napotykam? Czego się obawiam? Dlaczego milczę? Gdzie dostrzegam winę braku szczerości i odwagi w wypowiedziach wiernych, dlaczego modne jest „szemranie”, a brak konstruktywnej rozmowy? Czy dbam o to, aby nie skupiać się tylko na krytyce i własnym „ja”, lecz na tym, co może pozytywnie wpłynąć na moją wspólnotę?

4. Celebrowanie

Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach (Dz 2, 42).
Jakie jest moje doświadczenie wspólnotowych celebracji – zwłaszcza przeżywanej Eucharystii i nabożeństw? Co dla mnie jest najistotniejsze? Co mogę podkreślić jako wyjątkowe i ważne? Jakie mankamenty dostrzegam? Co przeszkadza w pełnym wejściu w doświadczenie wiary? Czy liturgia, celebrans i jej oprawa przybliżają mnie do Sacrum? Jak wspólnotowe doświadczenie wiary umacnia mnie w codzienności, wskazuje kierunek działania, motywuje do świętości i inspiruje do zaangażowania w budowanie cywilizacji opartej na Ewangelii? Czy widzę obszar osobistego zaangażowania w celebrację? Jakie przeszkody/braki dostrzegam w życiu liturgicznym Kościoła?

5. Współodpowiedzialni

Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich (1Kor 12, 4-6).

W Kościele każdy ma swoje miejsce i zadanie – różnorodność talentów, umiejętności i pasji winno służyć bliźnim w drodze wiary i poprawie jakości życia w codzienności. Jak moje doświadczenie życie weryfikuje tę prawdę? Jakie przeszkody i zaniedbania dostrzegam? Jak Kościół może współpracować z zaangażowanymi w dobro wspólne – społecznikami, politykami, naukowcami, pedagogami, zatroskanymi o ochronę praw człowieka czy ekologię? Czy we współczesnym świecie dostrzegam szansę na budowanie elit opartych o wartości chrześcijańskie?

6. Dialog w Kościele i społeczeństwie

Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni. Było to około szóstej godziny. Nadeszła [tam] kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: «Daj Mi pić!» (Łk 4, 6b-7).

Gdybyś miał dzisiaj wyobrazić sobie Kościół jako budowlę – byłby bardziej niedostępną twierdzą, czy domem z pięknym ogrodem, do którego każdy ma wstęp, zaproszenie do rozmowy i poszukiwania prawdy? Jakie jest twoje doświadczenie dialogu w Kościele? Jakie cechy dobrego dialogu możesz wymienić, które winny być obecne w praktyce życia Kościoła – m.in. w parafii, w relacji z poszukującymi i niewierzącymi, z instytucjami świeckimi?

7. Ekumenizm

Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno (J 17, 11b).

W naszej diecezji żyją obok siebie katolicy i ewangelicy, a w czasach emigracji zarobkowej, także liczna grupa wyznawców prawosławia. Jakie działania na rzecz jedności chrześcijan mogę wymienić? Jakie inicjatywy są płaszczyzną spotkania wszystkich ochrzczonych? Jak zachować troskę o tożsamość religijną przy poszukiwaniu dróg jedności? Na jakie przeszkody natrafia ruch ekumeniczny? Jakie możliwości pogłębienia i ożywienia inicjatyw ekumenicznych dostrzegam?

8. Władza i uczestnictwo

Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie i rzekł do nich: «Idźcie i wy do mojej winnicy» (Mt 20, 3-4).

Zarządzenie w Kościele, jak mogę je scharakteryzować? Jaki wpływ na określanie celów duszpasterskich i gospodarczych w parafii mają wierni świeccy – szczególnie Parafialna Rada Duszpasterska i Rada Ekonomiczna? Na ile ich rekomendacje są respektowane? Czy widzę realną szansę na synodalny (realizowany wspólnie), uporządkowany system zarządzania, weryfikowania rekomendacji, podejmowania decyzji, odpowiedzialności i oceny jakości działań? Jakie zalety, a jakie trudności widzę w większym zaangażowaniu świeckich w szeroko rozumiane życie Kościoła – od parafii począwszy? Jak wierni świeccy mogli by przedstawiać swoje stanowisko w sprawach dotyczących parafii, dekanatu, diecezji?

9. Rozeznawanie i podejmowanie decyzji

Umiłowani, nie dowierzajcie każdemu duchowi, ale badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków pojawiło się na świecie (1J 4, 1).

Jakimi zasadami kieruję się dokonując ważnych wyborów życiowych? Jak rozwiązuję problemy? W oparciu o jaki system wartości dążę do obranych celów?

10. Formowanie się w synodalności

Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne (Dz 4, 32).

Jakie nadzieje wiążę z drogą synodalną dla Kościoła? Jak mogę się w nią zaangażować, by przyniosła jak najlepsze owoce i jakich środków oczekuję od Kościoła w tym względzie? Jakie działania należy podjąć w formowaniu wiernych dla twórczego podążania razem?